#navbar-iframe { height: 0px; visibility: hidden; display: none; }

28 abril 2010

SORPRESA

Un poquito tarde, pero es que Jonás me ocupa el 90% de mi tiempo el otro 10 lo intento ocupar en dormir y dedicar algo en mí por no decir nada.

Es un poquito dar las gracias a mi marido, por prepararme junto con Sónia, el día de mi cumple una pequeña sorpresa, que la verdad no me esperaba, por una vez mi marido a conseguido sorprenderme que es bastante dificil ya que me las suelo oler todas.

Os cuento un poquito por encima, mi marido me saca un poco (bastante)obligada de casa ya que la escusa era ir a ver a mi suegra y le tuve que decir a mi madre de que no subiera a casa porque me tenia que ir, y me fastidió mucho, pero bueno sin rechistar me vestí y para la calle, me dijo que primero teniamos que pasar por la rambla que había quedado con un compañero y de pronto veo a lo lejos a Sónia con Gemma, Monica y Laura sentadas en una terracita donde vamos habitualmente a tomar las bravas y pensé voy a saludarlas y ampliando mi campo de visión porque cuando voy mosca no tiene mucho alcance veo a mi mama, mi tia con mi tio y mi primo sentados en la misma mesa que ellas pero separadas por los espacios que teníamos que ocupar nosotros por eso lo de ampliar campo de visión, en ese momento no puedo explicar lo que senti, pero no me lo esperaba y la verdad lo necesitaba y mucho. Solo faltaba Bea que tenia ensayo y no pudo venir pero lo dejamos para otro momento.

Daros a todas las gracias por estar ahí y hacer que tenga momentos tan especiales y a mi marido que al pobre primero lo hubiera matao, si es que no tengo remedio y sigo en mi linea.

No he podido poner ninguna foto porque las tienen todas las niñas, ya que como los hombres no pueden hacer dos cosas a la vez, mi marido no podia haber llevado la camara, pero tampoco me importa porque los buenos momentos se guardan en el corazón.

Besitos.

13 comentarios:

Sònia... no tan fiera... 4/28/2010 1:52 a. m.  

Amor, fue todo un gustazo poder sorprenderte! Porque lo que queremos que te quede claro es que por encima de todas las circunstancias, tú sigues siendo nuestra Tere: lo eras antes de Jonás y lo seguirás siendo mientras te apetezca!

Un besazo enorrrrrme!!

Isabel 4/28/2010 10:55 a. m.  

mencantan las sorpresitas así y la gente que sabe apreciarlas ;)
Besos!

TAMINT 4/28/2010 11:18 a. m.  

WAPA!!!! me supo mal no poder ir pero acabamos el ensayo a las 18.00 en Castellbisbal y hubiese llegado muy tarde a GAva!!!

En la proxima te pego un abrazo!!!

BEsos

ysanney 4/28/2010 11:56 a. m.  

Que chulo!
Con lo que me gustan las sorpresas!
Animo guapa que esto de ser madre no es tan difícil como parece, o sí, pero bueno, verá como pronto vuelves a las clases y tu vida se va recuperando.
Lo del sueño ni de coña lo recuperará, pero retomar tu vida será tan gratificante que se te olvidará lo de domir como toca.
PD: Chicas tenemos que comprarle un corrector de ojeras o alguna cremita para evitarlas. Ya os diré cual he empezado a utilizar yo.

Amina 4/28/2010 3:37 p. m.  

Teresita!
M'ha agradat molt saber que pensessis en un primer moment que tan sols havíem quedat les nenes i que després veiessis a la família, perquè això vol dir que et vas emportar una major sorpresa!
El teu marit va estar tota la setmana preocupat per fer-te aquest detall i la Sònia se'n va encarregar a la perfecció!
M'alegro molt d'haver compartit aquests moments tan especials amb tu perquè t'estimem moltíssim!!!!!!!!!!!
Petonassos a dojo!

Sònia... no tan fiera... 4/28/2010 8:15 p. m.  

Bueno... no fue toda la semana!! Sólo fueron un par de días, que somos muy eficientes!!! ;)

Naida 4/28/2010 10:00 p. m.  

Yo como siempre, voy dando las gracias por lo bajini por compartir estos momentos y porque me hayáis acogido en vuestro grupo...aunque a veces me chive...esto no tiene precio!! Y te lo mereces todo :) pero...te pillaré un día ...bailando...jijiji

Zaib 4/29/2010 1:24 a. m.  

Sónia yo seré vuestra Tere pero con Jonás me habeis abandonado un poquito.

Isabel, Ysanne las sorpresas así se agradecen muchisimo.

Bea, el deber es el deber, nos vemos en la próxima.

Amina, os lo teniais muy calladito y no me lo esperaba, esta vez si que me cogieron descolocada.

Naida, no se yo si me podrás pillar..

Amina 4/29/2010 12:39 p. m.  

Teresita, no t'hem abandonat! Això no ho pensis! Al contrari. Parlem sempre de tu, de com estaràs i si tornaràs aviat perquè t'enyorem moltíssim!!!! I el Jonàs ens l'estimem també moltíssim, sobretot perquè la seva mama és la nostra TERE!
Petonets!

Sònia... no tan fiera... 4/29/2010 10:12 p. m.  

Tere, no sé cómo te hemos abandonado con Jonás.. ni le podemos dar el pecho ni podemos ayudarte de noche y de día también trabajamos. Los ensayos y las clases tampoco se pueden paralizar, así que ya me dirás amor! Porque milagros no podemos hacer, no!

Zaib 4/30/2010 7:39 a. m.  

Sonia, no me referia al abandono con Jonás sino por Jonás, he vuelto a leer mi comentario y está mal escrito lo que hacen dos letras, me refiero a que antes si llegaba un poquito tarde a una clase me habria una ahora salis todas a ver quien llega primero al carro.........
Besitos.

Sònia... no tan fiera... 5/01/2010 2:18 a. m.  

A mi no me mires.. yo dejo que abran ellas! ;) vagancia pura y dura la mía!

María Luján,  5/06/2010 7:47 p. m.  

Jajajaj Q bien q por lo menos te sorprendimos!!! Millones de Besos!!

  ©Template by Dicas Blogger.

TOPO